به گزارش خبرنگار مشرق، دولت آمريکا در راستاي ديپلماسي فرهنگي و به منظور زنده ساختن جازديپلماسي به عنوان يادگار جنگ سرد و همچنين اعزام سفيران جاز به مناطق گوناگون جهان تلاش مي کند هنرمندان مبتکر و خلاق را به کار گيرد.
سايت هافينگتون پست در اين خصوص مطلبي تحت عنوان «جازديپلماسي: يادگار دوران جنگ سرد!» منتشر کرد که در آن آورده است:
با وجود آنکه هم اکنون جاز تاثير 60 سال پيش خود را که در همه صحنه ها حاضر بود از دست داده است اما همچنان به عنوان جواهرات سلطنتي باز مانده از دوران جنگ سرد در تلاشهاي ديپلماسي عمومي آمريکا از آن استفاده مي شود. ما آن را به عنوان نماينده فرهنگ آمريکا به کشورهاي ديگر صادر مي کنيم در حالي که در حال حاضر هيچ تناسبي با کشورمان ندارد.
ديپلماسي فرهنگي که طبق تعريف دکتر اسميت کامينگز به عنوان يکي از هواداران تخصيص بودجه به هنر همگاني، عبارت است از «تعامل ايده ها، اطلاعات، ارزشها، سيستمها، سنن، عقايد و ساير ابعاد فرهنگ با هدف تقويت درک متقابل.» که براي جلب حمايت مردم خارجي از سوي دولت ها مورد استفاده قرار مي گيرد. نسخه موجود موسيقي جاز که دولت در برنامه هايي چون جاده ريتم (Rhythm Road) از آن استفاده مي کند معرف خوبي براي وضعيت فعلي آمريکا نيست اما اداره امور آموزشي و فرهنگي وزارت امور خارجه به احترام تاثير مثبت جاز در دهه هاي 50 و 60 از کنار گذاشتن آن ابا مي کند.
ديپلماسي فرهنگي از زمان جنگ سرد تا کنون تغيير نکرده است. امروز ديگر جاز آن بار اجتماعي را که در عصر «سفيران جاز» داشت ندارد. جاز ديگر موسيقي «مردمي» نيست، ديگر با فرهنگ جوانان مرتبط نيست، و پيوندهاي فرهنگي اصيلش را از دست داده است. نوازنده انگليسي تجربي گيتار، درک بيلي مي گويد: به نظر مي رسد جاز از يک موسيقي تهاجمي، مستقل، و مربوط به زندگي به يک موسيقي راحت طلب يادآور روزهاي خوش تغيير يافته است. صرف اين که يک موسيقي به لحاظ تکنيکي جاز است باعث نمي شود که مردم دوست داشته باشند به آن گوش دهند.
اين مقاله براي آنکه آمريکا در ديپلماسي فرهنگي اش با نام جازديپلماسي موفق باشد،پيشنهاد مي دهد که اگر دولت آمريکا، خواهان ادامه صادرات موسيقي جاز است بايد از هنرمندان خلاق تري استفاده کند. بدين منظور دولت آمريکا بايد دست از کنترل شديد هنرمندان و پيام هنري آنها بردارد. در اين صورت ديپلماسي فرهنگي باز هم مي تواند الهام بخش باشد و به جهان بگويد ما که هستيم و چه مي خواهيم باشيم. موسيقي جاز مي تواند همچنان وسيله خوبي براي اين هدف باشد البته نه در وضعيت فعلي اش. اين موسيقي براي ظهور مجدد در هزاره جديد نيازمند يک تجديد نظر است. حال بايد ديد آيا دولت آمريکا آمادگي چنين چالشي را دارد يا نه؟